In onze prachtige ceremonieruimte  (genoeg bedjes) gaan we, ieder op een bedje, naast elkaar liggen.

We hebben even de tijd genomen voor wat ontspanning na het begeleiden van een Kambo ceremonie, maar nu zijn we er toch echt klaar voor.. Daar gaat ie..

Ravi als eerste.. Maar binnen 5 seconden hebben we beide een druppel in de ogen.

Jep, beide ogen is een must.

Ik hoorde bij de allereerste druppel al ‘een soort van ingehouden Oiiii’ in de klankkast van mijn broeder en DIRECT besef ik wat er gevoeld wordt. Hij houdt zich in, voor mij, want zijn tweede oog moet nog en dan IK! Maar tijdens dit allemaal te bedenken zitten de druppels er al in.

HELSE PIJN! Waarom doe ik dit? What the frog!

Dit waren de eerste woorden die in mij opkwamen..

10 minuten lang probeer ik er doorheen te komen, door dit proces van pijn.

En tja, de woorden: ‘Den, ontspan je ogen, beweeg je ogen, zoals hij zo mooi zegt, OOK tijdens ZIJN eerste ervaring. (wat een maestro)

Het helpt me niet, en ik vraag me af of ik nog mijn ogen überhaupt nog kan openen hierna..

Uhmm, blijf lezen, want nu denk je natuurlijk echnie! ik? dat doen?

.. er volgt positiviteit

..na 10 minuten wordt het gevoel minder, maar het voelt alsof er iets scherps in mijn oog zit, en ik open voorzichtig mijn ogen, snel weer dicht.. Dit is niet goed man! Open, nee dicht, 1 oog open, nee dicht. 20 minuten verstrijken en langzaam kan ik mijn ogen eindelijk wat openhouden…

De eerste keer was, zo kun je wel lezen, niet echt een succes dus.

Mede door nul komma nul uitleg van iets of iemand hoe of wat te doen…

Na deze eerste sessie voelen we beide ‘de pijn’ aan de ogen.

We besluiten een Rapé erachteraan te doen, waar we in eerste instantie over twijfelen, maar wat geeft dit een heerlijke verzachting! Door het tranen van de ogen door de Rapé sessie, voelt alles weer goed en de juiste beslissing is gemaakt.

Een tweede keer.. Serieus?

Twee weken later, de tweede keer is een feit.

Om maar even een positieve bijwerking op te noemen na de eerste keer:

Er voelde een rust, maar dan meer in mijn gezichtsveld.

Het is altijd lastig te omschrijven wat je nu precies voelt na een sessie met een plantmedicijn, maar het is iets, iets wat je voelt. Wanneer je ermee gewerkt hebt, dan weet je dit.

Het volledig waarnemen van het 180 graden beeld zowel links als rechts, boven en beneden.

Storende factoren, ondanks dat ze er zijn, neem ik niet meer waar.

Een tweede keer dan maar, 2 weken later.. Een Kambo ceremonie heeft weer plaatsgevonden en wij beslissen wederom om op het bedje te gaan liggen en te ontvangen.

Daar gaat ie weer:

Zodra de eerste druppel bij mij in het linkeroog wordt aangebracht, we gaan dit keer nl. van links naar rechts ipv andersom, knijp ik in een reflex mijn rechtoog dicht en voel mijn linkeroog al branden.. “doe je andere oog open”, hoor ik mijn lieve Stridje zeggen, die ook deze keer de Sananga toedient. Het lukt me net, en ondertussen gebeurd er iets bijzonders.

Ik besef het me, 100%, de vorige keer mag zich niet herhalen, de reactie van het pijnlichaam. Zo heftig als dat de vorige keer gebeurde dit moet anders! En ik laat in-één-keer los.

Het voelt alsof ik door mijn oogleden heenkijk. Mijn ogen open, zonder ze te openen, mijn lichaam ontspant en wat er daarna gebeurd is met geen pen te beschrijven.

Zonder al te veel details te vertellen, mag ik écht intens hard huilen, een oeroud verdriet komt los, en dit gaat door voor zo’n vijftien minuten, ik lijk maar niet te kunnen stoppen met dit intense (wat voelt als hemelse) gesnik.. en daar ineens een stem:

DENNIS, LOOK INTO IT!

mijn Zeilenmaatje zet een zeer actieve mannelijke stem op, iets wat niet snel gebeurd, normaal is hij de zachtheid zelf. Look into it, hoor ik nog een keer. En op dat moment besef ik het me.

Dit is PRECIES wat ik gedaan heb, en alles wordt me duidelijk waarom ik zo hard moet huilen. Mijn (ego)brein verwerkt en ziet alle beelden welke mij worden laten zien. Wat een intense ervaring.

Dit MOET gecompenseerd worden, zo besef ik me. Dit wat ik gevoeld heb, tot elke cel in mijn lichaam MOET los. En plots moet ik INTENS lachen, zo hard dat het pijn doet aan mijn buikspieren.

WEEEEHOOOE, DIT IS FANTASTISCH, TE GEK, roep ik hard uit. En voor zo’n 5 minuten kan het lachen niet meer stoppen..

Pffff Pfffff, blaas ik uit met mijn mond en mijn hele Zijn om proberen bij te komen.

En langzaam komt mijn lichaam tot rust.

Ik besef me dat ik het donker en het licht in 1 sessie heb mogen ervaren. Alles wat voor mijn ogen/gevoel voorbij is gekomen is gewist, ik weet het, ik voel het. En langzaam open ik mijn ogen. Ik voel ze, zo zacht, zo ontspannen, zo heerlijk. De kleuren op de wand van onze ceremonieruimte zien er 100x mooier uit dan dat ze al doen en ik ben zo intens blij.

Sinds die sessie heb ik geen nieuws meer gekeken, pijnen welke op het netvlies stonden zijn verwijderd en ik hou mijn ogen ‘graag schoon’ vanaf nu.

Dank Spirit of Sananga, en dank aan mijn maatje ook. Zijn kracht heeft mij door twee Sananga sessies heengeleid. Dank broeder.

Dit keer heb ik geen Rapé nodig als afsluiter, mijn maatje kiest er welvoor en zijn proces volgt dan heel mooi door deze afsluiter. Het is allemaal nodig.

A’ho.